De nieuwe leegte: over moederschap en het lichaam

Augustus 2016, New York City. Mijn dochter is vijftien maanden oud. Ze wankelt enthousiast door de sproeiers in de speeltuin in Tompkins Square Park. De zon brandt. Ik zie hoe mijn vriendin Julia met mijn kind speelt. Ze is hier zoveel beter in dan ik, denk ik. Zoveel natuurlijker. Julia wil al heel lang een kind. In haar eentje. De intra-uteriene inseminaties zijn inmiddels al op twee handen te tellen. Elke paar maanden een behandeling, al bijna twee jaar. Vergeleken met die van haar, was mijn weg naar het moederschap veel minder een kwestie van wachten, hopen en plannen. Ik heb het ‘zomaar’ laten gebeuren, onbevreesd voor wat het leven mij zou kunnen geven. Ik was er klaar voor, dacht ik. Vandaag word ik zevenendertig. Enigszins ongerust volg ik Julia en mijn dochter over het houten klimrek en vraag ik me af of het moederschap ooit ‘natuurlijk’ zal aanvoelen. Of klopt de verwachting niet dat je moeiteloos zou kunnen veranderen van niet-moeder in moeder? En toch – hoelang gaat dit nog duren, dit schurende gevoel van onvermogen?